ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΨΥΧΗΣ. (Μέρος Α)

 Μηνύματα Ψυχής
Μέρος Α.

  Μετά από 15 ημέρες σιγής, προσευχής και εγκλεισμού σίγουρα ο ψυχικός κόσμος ενός ανθρώπου αρχίζει και επηρεάζεται, ίσως να μην είναι πλέον σε μια θέση να ζυγίζει τα πράγματα όπως πρέπει και οφείλει, διότι ο ψυχισμός του αρχίζει να κλονίζεται και διαπερνούν από το μυαλό πολλά ερωτήματα που πρίν λίγο καιρό δεν τα είχε.

  Η υπομονή όμως του ανθρώπου δοκιμάζεται μέσα από τέτοιες καταστάσεις, η άσκηση της εγκράτειας καλλιεργείτε εξίσου και σίγουρα αυτό τον βοηθά στην πνευματική του μάχη με τα πάθη και τις ατέλειες του.

  Είναι μια απίστευτη ευκαιρία για να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε την πραγματική μας σχέση με τον εαυτό μας πρωτίστως διότι δεν τον συναντούμε και πολύ συχνά μέσα στις μέριμνες της καθημερινής μας ζωής.

  Είναι ευκαιρία να δούμε πράγματα στους ανθρώπους που ζούμε μαζί που πρίν δεν τα δίναμε σημασία και να δούμε πόσο και πώς η δική μας παρουσία τους επηρεάζει είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα.

  Είναι ευκαιρία αρχικά να δούμε σε τι βάση έχουμε τοποθετήσει στην ψυχή και στο μυαλό την σχέση μας με τον Θεό αλλά και να προσπαθήσουμε να τον συναντήσουμε ίσως για πρώτη φορά μέσα στην προσευχή μας. Πολλοί Άγιοι της εκκλησίας μας τονίζουν ότι μέσα από μια δυσκολία ή πόνο ο άνθρωπος καταφέρνει και ξεκλειδώνει τα κρυμμένα συναισθήματα του και εκφράζεται πιο ελεύθερα, πιο αληθινά,με περισσότερη ειλικρίνεια προς τον Δημιουργό Του.

  Είναι ευκαιρία να ζήσω την παρουσία μου στην ζωή που έχω δημιουργήσει, βλέπεις όλον τον προηγούμενο καιρό τρέχαμε όπως προείπαμε μέσα στις μέριμνες της ζωής μας και δεν βλέπαμε την στιγμή αλλά τον χρόνο,δεν βλέπαμε το πρόσωπο του άλλου αλλά απλά την εικόνα του. Όταν βλέπεις το πρόσωπο βλέπεις και κάτι πιο εσωτερικό, πιο προσωπικό, πιο αληθινό, ενώ όταν βλέπεις την εικόνα είναι απλά ένα ομοίωμα, μια απεικόνιση ενός ανθρώπου. Πολλές φορές έχουμε αυτό το συναίσθημα ότι βλέπουμε και συναντούμε ανθρώπους στην καθημερινότητα μας και δεν τους θυμόμαστε έπειτα, για τον απλούστατο λόγο, διότι είδαμε την εικόνα τους και όχι την παρουσία του προσώπου. Δεν δώσαμε σημασία στον άνθρωπο.

  Αυτό μας θυμίζει και την περιήγηση στο ίντερνετ βλέπουμε την εικόνα χωρίς να διαβάσουμε και πατάμε like, βλέπουμε τον τίτλο και υποθέτουμε την είδηση χωρίς να το ελέγξουμε ή ακόμα την επιλογή ενός βιβλίου που το κρίνουμε από το τίτλο και το εξώφυλλο, ακόμα και στους ανθρώπους που κρίνουμε από την εξωτερική εμφάνιση ή την επιφάνεια της πράξης και των λόγων του. Μας θυμίζει και την ίδια τακτική που έχουμε προς τον Θεό, είμαστε έξω από τον Ναό κάνουμε μηχανικά τον Σταυρό μας αλλά δεν σκεφτόμαστε τον Θεό ως παρουσία στην ζωή μας αλλά ως εικόνα υπενθύμισης.

  Πολλές φορές κάνοντας κάποιες διακονίες στον Ναό βλέπουμε ανθρώπους να περνούν από έξω και κάνουν τον Σταυρό τους ενώ δεν πηγαίνουν στην εκκλησία, δεν μετέχουν στα μυστήρια της, δεν έρχονται για την Θεία Κοινωνία, πολλοί δε από αυτούς την πολεμούν και όμως περνώντας κάνουν τον Σταυρό τους.

  Ίσως αγαπητοί μου αδερφοί είναι η ευκαιρία να επαναπροσδιορίσει ο καθένας μας το στίγμα της παρουσίας μας επάνω στην γη έτσι ώστε να διευκολυνθεί και ο Θεός να μας ακούσει, να μας δει και μακάρι να μας συναντήσει.

  Ξέρεις τι όμορφο είναι να έχεις αυτήν την δυνατότητα μέσα σου, να έχεις την δύναμη να καλέσεις τον Θεό να έλθει κοντά σου και να του εκφράσεις αυτά που έχεις μέσα σου. Να του μιλήσεις όπως θα έπρεπε να μιλούσες με τον πατέρα σου, να τον ακούσεις να σου μιλάει όπως θα έπρεπε να μιλάς στο παιδί σου, να μιλήσεις μαζί του για τα λάθη σου και να νιώσεις την μακροθυμια του και την πατρική του Αγάπη.

  Αυτό συμβαίνει όταν βλέπουμε το πρόσωπο και όχι την εικόνα. Αυτό συμβαίνει όταν αφήνεις τον χρόνο να κυλά και χαίρεσαι την στιγμή.

  Η στιγμή της ΑΓΚΑΛΙΑΣ με το παιδί σου, η στιγμή της λέξης Σ' ΑΓΑΠΏ προς τους αγαπημένους σου. Η στιγμή του ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και η στιγμή του ΣΥΓΝΩΜΗ. Η στιγμή του γέλιου και του κλάματος, της χαράς και της θλίψης.

  Κάποια γεγονότα περνάνε από την ζωή μας απαρατήρητα, χωρίς να δώσουμε σημασία και όμως είναι τέτοια μηνύματα ψυχής που ο εαυτός μας τα έχει ανάγκη.
  Πόσες φορές είχαμε την δυνατότητα να μιλήσουμε στην ψυχή μας,να την ρωτήσουμε τι χρειάζεται,να προσπαθήσουμε να βγάλουμε στην επιφάνεια τα καλά της στοιχεία και την δύναμή της έτσι ώστε να διώξουμε αυτό το βάρος που υπάρχει μέσα μας;
  Αυτό το βάρος του άγχους, του φόβου, της πίεσης ( ψυχολογικής και σωματικής), της μοναξιάς και της απελπισίας.
  Σήμερα ο άνθρωπος έχει μέσα του πολύ απελπισία για τον λόγο ότι όλα γύρω του αλλάζουν και αυτός καθημερινά πασχίζει να εισέλθει σε αυτές τις αλλαγές με τον φόβο μην μείνει πίσω, ακόμα και αν βλέπει ότι όλα αυτά δεν του ταιριάζουν αυτός προσποιείται ότι είναι για το καλό του.
  Να λοιπόν ο χρόνος σήμερα να ξεκαθαρίσει η κατάσταση για εμάς, ευκαιρία να αφήσουμε αυτά που μας γεμίζουν και να διώξουμε αυτά που κατατρώνε την ζωή.
  Πρέπει να κάνουμε μια εσωτερική επανάσταση,να εμπνευστούμε από τον επαναστάτη της ζωής τον Χριστό μας, όσο και να ακούγεται περίεργο η λέξη επαναστάτης μιας και στην σημερινή ζωή δεν είναι συνδεδεμένη με τον σωστό τρόπο,ο Χριστός υπήρξε επαναστάτης, πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής, έδειξε έναν τρόπο ζωής διαφορετικό με πράξεις και με λόγους, επαναστάτης έναντι του διαβόλου που του έσπερνε πειρασμούς, δεν έδιωξε τους αμαρτωλούς αλλά τους αγκάλιασε, επαναστάτησε και έναντι της φύσεως μέσα από τα θαύματα, δεν έκανε πίσω σε καμία των περιπτώσεων που οι Γραμματείς και Φαρισαίοι προσπάθησαν να τον εγκλωβίσουν με τον νόμο τους, δεν φοβήθηκε τον Νόμο των ανθρώπων αλλά υπέδειξε τον Νόμο του Θεού.
  Επαναστάτης και την ώρα του μαρτυρίου με την απόλυτη σιωπή του, επαναστάτης και στον Σταυρό με την συγχώρεση του Ληστού και την συγχώρεση που ζήτησε από τον Ουράνιο Πατέρα για όλους εμάς.
  Επαναστάτης και στον Θάνατο που τον κατήργησε και έδωσε το δικαίωμα για την αιώνια ζωή στους σταυρωτές του.
  Αυτή την επανάσταση χρειάζεται σήμερα ο άνθρωπος που βιώνει αυτόν τον εγκλεισμό για να μπορέσει εξερχόμενος να αναπνεύσει καθαρότερο αέρα, να επαναστατήσει έναντι του εαυτού του, έναντι των προκλήσεων της νέας εποχής, να επαναστατήσει υπέρ των αδελφών του και αυτών που τον αγαπούν αλλά και αυτών που τον μισούν.
  Υπάρχει άραγε κάτι καλύτερο από το να έχεις σήμαντρο στην καρδιά σου τον Χριστό, να έχεις σύμμαχο τον Φιλάνθρωπο Υιό, να έχεις προστάτη τον Παντοδύναμο Ιατρό, να έχεις συνοδοιπόρο αυτόν που στην πορεία σου θα σε ξεδιψά στην ζωή με το νερό της ζωής.
  Συνηθίσαμε να ζούμε όπως έλεγε ο Μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, συνηθίσαμε να είμαστε αυτοί που είμαστε και δεν κοιτάμε τι σόι άνθρωποι γίναμε. Συνήθισε κάποιος να είναι Επίσκοπος, Ιερέας, πατέρας, μητέρα, αδελφός, Χριστιανός, γείτονας, συνάδελφος αλλά δεν κοιτάμε να δούμε τι σόι άνθρωποι γίναμε.

Τα υπόλοιπα στο δεύτερο μέρος πάντοτε ευχόμενος για την αγάπη σας και την υπομονή σας.

       - Ο Ανάξιος -