Συνεχίζουμε στο θέμα της έλλειψης συγκεντρώσεως εν ώρα προσευχής και στις Ιερές Ακολουθίες στους Ιερούς Ναούς όπου εκκλησιαζόμαστε.
Τα πάντα στην ζωή μας έχουνε το νόημα τους το κοσμικό και το πνευματικό.... Υπάρχουν τα κοσμικά προβλήματα και τα πνευματικά κωλύματα...Στα μεν κοσμικά καταναλώνεται και η περισσότερη ενέργεια του ανθρώπου στα δε πνευματικά υπάρχει αυτή η αδιαφορία, το πάγωμα απέναντι στις πνευματικές δυσκολίες, μια αδράνεια από μέρους μας στην επίλυση αυτών των πνευματικών θεμάτων..
Αυτή η λέξη αδράνεια είναι ένα μυστικό καλά κρυμμένο στην ψυχή του ανθρώπου τον οποίο τον κρατά μακρυά από την σωστή πνευματική ζωή..... Όσο μένει αδρανής ο άνθρωπος στις πνευματικές του ανάγκες, "σκουριάζει"(Άγιος Παϊσιος), χάνει την αίσθηση, υπολειτουργεί το πνεύμα του.
Η αδράνεια αυτή δημιουργεί μια απόσταση από τον τρόπο που πρέπει να στεκόμαστε πνευματικά και νοερά απέναντι στην προσευχή και στην Ακολουθία.... Αυτή η στάση είναι πολύ σημαντικό να το κατανοήσουμε ότι πρέπει να έχει έναν στόχο ώστε να επιτευχθεί και ο στόχος αυτός είναι ο Θεός.....Κάποιος από τους Αγίους Πατέρες λέει πως, όταν προσευχόμαστε, πρέπει να αισθανόμαστε όπως οι υπόδικοι μπροστά στο δικαστή. Ρώτησε κάποιος έναν ασκητή: «Πως να στέκομαι στην προσευχή;». Κι εκείνος αποκρίθηκε: «Να στέκεσαι σαν σε κριτήριο, με το βλέμμα σου προσηλωμένο στα χείλη του Κυρίου.
Αυτή η στάση που δεν είναι του σώματος αλλά περισσότερο του μυαλού, είναι η εικόνα που πρέπει να δημιουργούμε όταν συμμετέχουμε σε μια Ακολουθία ή στην προσευχή....Η ώρα της προσευχής είναι το προσωπικό σου ταμείο, είναι το πνευματικό ταμείο, σκέψου πόσο υπομονετικά και ήσυχα έχεις περάσει ώρες στην ουρά ενός κοσμικού ταμείου, τώρα απέναντι στο Χριστό όπου βρίσκεται στο δικό σου ταμείο, χωρίς ουρά, χωρίς κόσμο, μόνο εσύ και ο Χριστός, γιατί να φύγει ο νους σου μακρυά;
Η προσευχή είναι η επικοινωνία με τον Θεό, αν αυτό δεν το πιστεύεις δεν θα κάνεις προσευχή...Εάν νομίζεις ότι η ώρα της προσευχής είναι ένας διαλογισμός με τον εαυτό σου και ότι δεν υπάρχει δεύτερο πρόσωπο εκείνη τη στιγμή τότε πάλι δεν κάνεις προσευχή...Αν θεωρείς ότι την απάντηση στην προσευχή σου θα την πάρεις άμεσα όπως παίρνεις την απάντηση στο μήνυμά σου μετακίνησης τότε πάλι δεν κάνεις προσευχή.
Η προσευχή είναι ένα δέσιμο με τον Θεό, είναι μια επικοινωνιακή σχέση, μια γαλήνη, μια ησυχία, ένα αεράκι που σε χαϊδεύει πατρικά, είναι το φώς στο σκοτάδι, είναι ο ήχος της σιωπής που ομοιάζει με ψαλμούς Αγγέλων, είναι η ένωση της ανθρώπινης φύσης με την θεϊκή φύση του Θεού, η προσευχή είναι μια συνέχεια χωρίς τελεία.
Οπότε πρέπει να μετατρέψουμε την αδράνεια σε μια ενεργή στάση με την συνεχή σκέψη μας στον Θεό, να νιώθουμε ότι αυτή την συγκεκριμένη στιγμή της προσευχής βρισκόμαστε ενώπιον Του Κυρίου, ως σε ακροατήριο δικαστηρίου και να έχουμε το συναίσθημα της συνέχειας και όχι του τέλους, δηλαδή να συνεχίζουμε να το αποζητούμε.
Κάποια στιγμή μια κυρία που ήταν στην Θεία Λειτουργία ενός Ιερού Ναού στο τέλος περίμενε υπομονετικά έξω από τον Ναό... Βγαίνοντας ο Ιερέας και ο Διάκος την ρώτησαν τι περιμένει και αν μπορούν να την εξυπηρετήσουν....Η γυναίκα απάντησε..... Πάτερ περιμένω να πάρω την ευχή του Δεσπότη που λειτούργησε σήμερα, να τι Δεσπότης ήταν αυτός πάτερ μου, έλαμπε ολόκληρη η εκκλησία κάθε φορά που έβγαινε στην Ωραία Πύλη... είχα καιρό να αισθανθώ τόσο γαλήνια......Ο πάτερ γνωρίζοντας ότι ο μόνος που λειτούργησε εκείνη την ημέρα ήταν ο ίδιος και ο Διάκος αποκρίθηκε με διάκριση στην κυρία..... Λυπάμαι κυρία αλλά έφυγε από την πλαϊνή πόρτα του Ιερού.....Η κυρία απομακρύνθηκε μονολογώντας Κύριε Ελέησον τι Δεσπότης ήταν αυτός;
Η δύναμη της προσευχής και η δύναμη της ψυχής οδηγούν στην ένωση με Τον Θεό φθάνει να υπάρχει η πνευματική ανάγκη και αναζήτηση να βιώσουμε αυτή την ένωση.
- Ο Ανάξιος -