Με χαρά μεγάλη εν Χριστώ αδελφοί ολοκληρώσαμε μια μεγάλη περίοδο πνευματική, Δόξα τω Θεώ με πολλά εμπόδια, Δόξα τω Θεώ με δοκιμασίες, Δόξα τω Θεώ με πολύ πόλεμο από τον διάβολο, Δόξα τω Θεώ που όλα αυτά υπήρχαν για να μας κάνουν καλύτερους μέσα από την ταπείνωση που δεχθήκαμε.
Όλα αυτά έφεραν αχτίδες πνευματικής Ελπίδας σε όλους μας, μέσα από τις στάχτες που δημιουργούσαν αυτοί οι πειρασμοί υπήρχαν κάποιες σπίθες που διατηρούσαν την φλόγα της πίστης.
Κάποιες αχτίδες φαίνονται τώρα μέσα από τον αγώνα αυτό που ξεκίνησε από τις 15 Νοεμβρίου και έφθασε να ολοκληρωθεί ,τελετουργικά και μόνο, εχθές στην μεγάλη ημέρα των Θεοφανείων.... Λέμε τελετουργικά λόγω των εορτών που μεσολάβησαν σε αυτό το διάστημα, διότι εμείς συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στα πάθη μας μέχρις ότου ο Θεός κλείσει το κεφάλαιο της επίγειας πορείας μας. Δεν σταματούμε να προσπαθούμε, δεν αφήνουμε στο παρελθόν τα μηνύματα των Μεγάλων Εορτών αντίθετα τα βάζουμε στην ψυχή μας και συνπορευόμαστε.
Σήμερα ένιωσα την ανάγκη μετά από τόσο καιρό να πω στον Κύριο μας.....""Νυν απολύεις τον δούλο σου Δέσποτα εν ειρήνη"".... Είχαμε τον φόβο μήπως ο Ιός αυτός μας επισκεφθεί και δεν θα μπορούσαμε να ολοκληρώσουμε την πορεία αυτή των Αγίων ημερών και θα χανόταν η ευκαιρία έστω και τις λίγες αυτές φορές οι πιστοί μας να Λειτουργηθούν, να παρηγορηθούν, να κοινωνήσουν και να Φωτιστούν..... Δόξα τω Θεώ όλα κατ'ευχήν πήγαν και τώρα περιμένουμε το επόμενο που ο Θεός θα μας δώσει στην ανάξια ζωή μας.
Όμως γράφω για τις αχτίδες πνευματικής Ελπίδας που πήραμε.... Αχτίδες πνευματικών πράξεων των πιστών που μέσα σε αυτές τις ημέρες, εκλλησιαστείκανε, προσφέρανε, υπομείνανε, επιμείνανε, σεβαστήκανε, υπακούσανε και τιμήσανε όλες τις Άγιες ημέρες με αυτές τις ιδιόρρυθμες καταστάσεις.
Αχτίδες ελπίδας από νέους ανθρώπους που ήταν δίπλα μας όλο αυτό τον καιρό.... Νέοι άνθρωποι ζήτησαν να κοινωνήσουν, που ζήτησαν να φιλήσουν τον Σταυρό των Θεοφανείων, που δέχτηκαν το κάλεσμα του Ιερέως να έρθουν να κοινωνήσουν ακόμα και αν δεν το είχανε σκοπό, νέοι άνθρωποι που καλωσορίσανε τον Ιερέα στο σπίτι τους και φώναζαν εγώ θα ανοίξω τον παπά μας και σιγά σιγά με την πατερίτσα άνοιγαν την πόρτα, νέοι άνθρωποι που εξομολογηθήκανε για πρώτη φορά, νέοι άνθρωποι που συνάντησαν τον Χριστό πιο ουσιαστικά, νέοι άνθρωποι που έτρεξαν να Αγιάσουν τα ύδατα παντού στην περιοχή τους, νέοι άνθρωποι που πρόσφεραν από τον οβολό τους σε αδερφούς, που γέμισαν γιορτινά τραπέζια με τις προσφορές τους, νέοι άνθρωποι πο αλλάξανε τον εαυτό τους γιατί γεύτηκαν τον Χριστό.
Αχτίδες πνευματικής Ελπίδας που στο τέλος αυτής της δοκιμασίας θα γίνουν ένας ήλιος για την δοκιμασμένη χώρα μας.... Ένας φωτεινός δρόμος αχνοφαίνεται... Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.... Πολλά Ευχαριστώ και πολλά Συγχαρητήρια.
- Ο Ανάξιος -