Συχνά συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους να αναπολούν τις παλιές αγνές ημέρες των εορτών, εκείνες που περάσανε πριν 30-40 χρόνια όχι πολύ παλιά αλλά ίσως οι τελευταίες εκείνες που είχαν νόημα οι εορτές για τους ανθρώπους.
Ήταν η εποχή που υπήρχε ακόμα το θρησκευτικό νόημα στις εορτές και όχι η κοσμική έννοια που έχει λάβει τα τελευταία έτη. Τότε τα χρόνια κρατούσαν αυτή την αγνότητα των παλαιότερων ανθρώπων που λάτρευαν τον Θεό και τον είχανε τοποθετήσει ως σημαίνων πρόσωπο στις παραδόσεις μας. Κεντρικό θέμα η πίστη στις εορτές εκείνης της εποχής.
Ενθυμούμαι όπως και πολλοί που μεγαλώσανε αυτή την εποχή και ιδιαίτερα σε χωριά της επαρχίας της χώρας μας ότι η ονομαστική εορτή μας ήταν κάτι ξεχωριστό για την οικεία μας αλλά και για όλα τα μέλη της οικογένειάς μας.
Σε κάθε εορτή υπήρχε η κατάλληλη προετοιμασία για την υποδοχή της, υπήρχε η εντολή της γιαγιάς ότι πρέπει να νηστέψουμε για τον Άγιο μας, να αγωνιστούμε για μια εβδομάδα ώστε να τον ευχαριστήσουμε την ημέρα της εορτής του πηγαίνοντας να κοινωνήσουμε στην εκκλησία του χωριού.
Εκείνη την εβδομάδα της προετοιμασίας όλα τα θέματα που συζητούσαν στο σπίτι ήταν οι ετοιμασίες για την γιορτή, να ετοιμάσουμε το φαγητό που θα έχουμε ανάλογα την εποχή, να καταλήξουμε τι θα κεράσουμε τους επισκέπτες που θα ερχόντουσαν, κάναμε πρόβες τα ρούχα που θα φορούσαμε εκείνη την ημέρα ώστε αν χρειαζόταν κανένα μπαλωματάκι η μητέρα να το διόρθωνε, έπρεπε να ετοιμαστεί το σπίτι να είναι καθαρό και τακτοποιημένο, μάλιστα εκείνη την ημέρα έβγαιναν τα καλά σερβίτσια και τα προικιά της μητέρας που τα βλέπαμε μόνο σε σημαντικές εορτές, με αυτό τον τρόπο ένιωθες και εσύ σαν μικρό παιδί πόσο σημαντικό έθιμο ήταν αυτή η εορτή και έπαιρνες κουράγιο να μην χαλάσεις την νηστεία σου αν και τα σοκολατάκια τα μικρά τα στρογγυλά εκείνης της εποχής που υπήρχαν στην γυάλα της τραπεζαρίας ήταν μεγάλος πειρασμός.
Η αγωνία της παραμονής της εορτής όπου οι ώρες δεν περνούσαν με τίποτα, οι μυρωδιές από τα εδέσματα, η όμορφη ατμόσφαιρα στο σπίτι, τα χαρούμενα πρόσωπα έδειχναν ότι αυτή η ημέρα η ευλογημένη όπως έλεγε η γιαγιά είναι η ημέρα που ο Άγιος έρχεται στο σπίτι μας, στο τραπέζι το γιορτινό και αν μας βλέπει αγαπημένους και ευτυχισμένους τότε και αυτός χαίρεται και μας ευλογεί.
Η κυριώνυμος ημέρα της εορτής μας έβρισκε νωρίς στην εκκλησία ώστε να προλάβουμε μια θέση στο Ιερό δίπλα στον παπά μας ώστε να φορέσουμε την όμορφη στολή του Ιερόπαιδα, εκείνη την ημέρα βέβαια οι τιμώμενοι που εορτάζαμε λέγαμε το Πιστεύω και το Πάτερ ημών προς τιμήν της εορτής, μάλιστα με καμάρι δεχόμαστε και το όμορφο λουλούδι που κρεμούσανε στο πέτο μας οι επίτροποι ρίχνοντας και στο κεφάλι μας λεβάντα, τί χαρά και τί καμάρι νιώθαμε αλλά αισθανόμασταν το ίδιο και από το υπόλοιπο εκκλησίασμα που ήταν ζωγραφισμένη η χαρά τους και η συγκίνηση για την εορτή.... Γεμάτη η εκκλησία με οικογένειες, παιδιά, άνδρες και γυναίκες, γέροντες και γερόντισσες, το ψαλτήρι γεμάτο από 5-6 ψάλτες που ψάλλανε αρχοντικά προς Δόξαν Θεού.
Ζούσαμε την χαρά και την ευλάβεια εκείνης της ημέρας.
Έπειτα στο υπόλοιπο της ημέρας δεχόμαστε τις ευχές όλου του χωριού σχεδόν, φίλοι, γνωστοί και συγγενείς περνούσαν από το φτωχικό μας ώστε να κεράσουν τον εορταζόμενο και να κεραστούν από την οικοδέσποινα.
Η πιο σημαντική επίσκεψη ήταν των Ιερέων μας που πάντοτε όταν υπήρχε εορτή περνούσαν να δώσουν τις ευχές, τις νουθεσίες τους αλλά και λέγανε τα πάντα για τον βίο του Αγίου που εόρταζε....Σαν εικόνα μαγική στο μυαλό μου θυμάμαι τον π. Στέφανο, τον π. Παύλο αλλά και τον Άγιο μας τον π. Δημήτριο τον γέροντα όπου ερχόντουσαν και τότε γέμιζε η καρδιά με μια υγιή περηφάνεια ότι είμαι κάποιος για αυτούς αν και μικρός έχω την αξία μου και αυτοί το τιμούν με την παρουσία τους.
Αξέχαστες στιγμές εκείνων των χρόνων όπου σήμερα βλέπουμε να χάνονται και να μαραζώνουν αυτά τα όμορφα για την χώρα μας έθιμα..... Αυτό ίσως είναι και το πρόβλημα σήμερα ότι χάσαμε το νόημα και την αξία των εορτών..... Αναπολούμε τις ημέρες εκείνες και ευχόμαστε να μπορέσουμε να τις αναβιώσουμε ώστε να μονιάσουμε πάλι ως έθνος.
- Ο Ανάξιος -