Μην γκρινιάζεις, θα βρεις τον δρόμο της ΕΥΤΥΧΙΑΣ μετά την στεναχώρια…
Γιατί γογγύζεις, αδελφέ μου; Είδες κανένα γύρω σου να μην σηκώνει τον προσωπικό του σταυρό; Πες τον δυστυχία, πες τον στέρηση, πες τον αρρώστια, πες τον θάνατο.
Όλοι μας σηκώνουμε κι από ένα σταυρό. Και τι νομίζεις, ότι θα περάσουμε από τη ζωή αυτή, που είναι πέλαγος, χωρίς να βραχούμε από τις πίκρες και τις θλίψεις;
Δεν ξέρει ο Θεός τι δίνει, σε ποιούς δίνει και πότε δίνει; Η δεν βλέπεις ότι στις λύπες και στα βάσανά μας πλησιάζουμε περισσότερο το Θεό;
Ο Προφήτης Ησαΐας γιατί έλεγε: “Κύριε, εν θλίψει εμνήσθημέν Σου” (Ησ. 26, 16);
Δεν βλέπεις ότι οι λύπες και οι πειρασμοί είναι καθημερινοί και δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς και να νιώσουμε ευτυχία;
Δεν το πιστεύεις ότι αυτή έρχεται μόνο όταν έχουμε γευθεί προηγουμένως στενοχώριες και όσο πιο πολλές περνάμε τόσο πιο πολύ νιώθουμε την επερχόμενη ευτυχία;
Λησμονείς ότι οι πατέρες έλεγαν προσευχόμενοι: “Κύριε, έπαρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος”, δηλαδή, Κύριε, αν μας πάρεις τους πειρασμούς και τις θλίψεις κανείς δεν πρόκειται να σωθεί!
Για θυμήσου τον Κύριό μας τι είπε λίγο πριν τη σταυρωσή Του προσευχόμενος στο Θεό, Πατέρα Του: “Το ποτήριον, ο μοι έδωκας, ου μη πίω αυτό;” (Ιωάν. ιη 11).
Αφού ο Κύριός μας ήπιε το ποτήρι του πόνου, της προσβολής, του εξευτελισμού, της έσχατης ταπεινώσεως, του πικρού θανάτου, εμείς ποιοί είμαστε που θα θέλαμε να περάσουμε τη ζωή μας χωρίς να γευθούμε τίποτα από αυτά;