Το 1988 σε μικρή ηλικία είχα την μεγάλη ευλογία να επισκεφθώ το Άγιον Όρος για πρώτη φορά, ήταν το δώρο μου για το καλοκαίρι που σιγά σιγά τελείωνε και έπρεπε να επιστρέψουμε πίσω στο σχολείο.
Αντιλαμβάνεσαι σε πρώτη ανάγνωση ότι ήταν τόση η περιέργεια μου για το μέρος που πήγαινα που δεν έχω ξεχάσει ούτε βήμα. Εκεί έζησα για πρώτη φορά ως αυτόπτης μάρτυρας την αίσθηση του θαύματος.
Στην πλεύση με το καραβάκι από την Ουρανούπολη στην Δάφνη ο κόσμος πολύς, λαϊκοί και κληρικοί, το μόνο που άκουγες, να είναι ευλογημένο, ευλόγησον Γέροντα, την ευχή σας παππούλη, μακάρι να δώσει ο Θεός, Κύριε Ελέησον και Ο Θεός να μας ελεήσει να ζήσουμε το θαύμα.. Ξεχείλιζε ευλάβεια.... Όλες οι συζητήσεις συνοδεύονται από αυτές τις εκφράσεις.
Φυσικό σαν μικρό παιδί να ταιριάξω στην
παρέα με άλλους δύο συνομηλίκους που βρήκα στο καράβι, ο Σάββας και ο Νικόλαος.... Ο Νικόλαος ήταν ένα παιδί όπου πήγαινε με τον πατέρα του σε έναν Γέροντα Παϊσιο για να τον βοηθήσει να γλιτώσει από την ασθένεια του, είχε σχεδόν σε όλο του το σώμα κάτι σαν λέπια, εγώ ομολογώ πρώτη και τελευταία φορά το είδα... Θα καθόντουσαν μια ημέρα ίσα ίσα για τον Γέροντα, εμείς είχαμε κανονίσει λόγω γνωστών στο Άγιον Όρος να καθήσουμε 6 μέρες.
Περάσαμε απέναντι και χαιρετηθήκαμε εγώ συνέχισα μαζί με τους δικούς μου προς τις Καρυές έπειτα στην Ι.Μ. Ξενοφώντος, αλλά περάσαμε την 3η ημέρα και από τον παππούλη τον Παϊσιο....Το μόνο που μπορώ να πώ ήταν ότι ο Άγιος μόλις τον έβλεπες, ήταν σαν να έβλεπες τον παππού σου που υπεραγαπάς, σε μαγνητίζανε τα μάτια του και η απλότητα της συμπεριφοράς του.
Πέρασαν αυτές οι ημέρες και πήραμε το καραβάκι της επιστροφής από την Ι. Μ. Ξενοφώντος προς την Ουρανούπολη, στο κατέβασμα μας από το καράβι το μάτι μου είδε τον Νικόλαο που ήταν με τον πατέρα του, έτρεξα να τον χαιρετήσω και μου είπε το εξής...
""Ξέρεις μετά από τρείς ημέρες αφότου φύγαμε το σώμα μου καθάρισε και δεν κάναμε τίποτα άλλο εκτός από προσευχή όλοι μαζί οικογενειακώς.... Βέβαια όχι όλο έχει μείνει ένα σημείο μικρό στην φτέρνα του ποδιού μου, αλλά τώρα πάμε στον Γέροντα να τον ευχαριστήσουμε"".... Εκείνη την στιγμή ο πατέρας του μας είπε.
""Αυτό το κομμάτι έμεινε Νικόλα μου όπως μας είχε πει ο Παππούλης για να θυμόμαστε την ευεργεσία του Θεού.""
Σάστισα και σαστίζω ακόμη με αυτή την κουβέντα....να θυμόμαστε την ευεργεσία του Θεού.
Άραγε το κάνουμε αδερφοί, θυμόμαστε ή ευχαριστούμε Τον Θεό για των φανερών και αφανών ευεργεσιών Του προς εμάς, όπως αυτή η ευλογημένη οικογένεια του Νικολάου;
Προσευχόμαστε οικογενειακώς όπως οι ευεργετηθέντες της ιστορίας που σας είπα; Όχι μόνο για το θαύμα αλλά και για το δώρο της οικογένειας που μας αξίωσε να έχουμε;
Εντός της Θείας Ευχαριστίας υπάρχει η ευχή που το κάνουμε αλλά στην υπόλοιπη ζωή το θυμόμαστε;
Αυτή είναι η εμπειρία μου, η οποία αν και δεν έγινε σε εμένα το θαύμα, ευχαριστώ τον Θεό για την ευεργεσία ταύτη....
Υ. Γ. Την ευχή του Αγίου να έχουμε.
- Ο Ανάξιος -