Η εποχή περίεργη, οι προτεραιότητες άδειες πνευματικού περιεχομένου, οι σχέσεις τυπικές και οι δεσμοί πλέον σε πολύ μεγάλο αριθμό μετριούνται υλικά.
Αυτό συνεπάγεται ο άνθρωπος να μεγαλώνει, να ωριμάζει και να λειτουργεί εντός της κοινωνίας με λάθος αρχές.
Οι δεσμοί της οικογένειας είναι τόσο αδύναμοι μπροστά στις απειλές της εποχής. Ο νέος τρέχει πιο μπροστά από την ηλικία του και οι γονείς για να μην εναντιωθούν ή θεωρηθούν και κατηγορηθούν από τα παιδιά τους οπισθοδρομικοί, ευλογούν αυτή την ταχύτητα η οποία τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη.
Αυτό βέβαια δίνει το δικαίωμα στους νέους σχεδόν να μην ικανοποιούνται με τίποτα από αυτά που τους προσφέρουν. Πολλές φορές έρχονται σε ρίξη με τους γονείς για πράγματα τα οποία δεν είναι αναγκαία στην ζωή αλλά μόνο και μόνο γιατί το παιδί του γείτονα το έχει, πρέπει και αυτά να το αποκτήσουν.
Ελλοχεύει κινδύνους αυτή η αντίληψη. Τρέχουμε για το αύριο αδιαφορώντας για το σήμερα και ξεχνώντας το χθές. Κάποιες αρχές χαθήκανε γιατί αποφασίσαμε εμείς οι άνθρωποι ότι δεν ταιριάζουν στην εποχή μας και όμως αυτές οι αρχές ήταν δικλείδες ασφαλείας για πολλά κακά που ζούμε σήμερα.
Έλεγε ένα ωραίο γνωμικό, κοίτα να ευχαριστήσεις και να εκτιμήσεις το σήμερα ώστε να μην έρθει η μοίρα και σου δείξει με άσχημο τρόπο να λυπάσαι γι'αυτό που έχασες και δεν το χάρηκες.
Συνήθως αυτό συμβαίνει η αξία αναγνωρίζεται μετά την απώλεια, αν χάσεις κάτι τότε αντιλαμβάνεσαι πόσο ανάγκη το είχες.
Οι νέοι όμως δρούν πλέον μηχανικά, στοχεύουν κάπου και έχουν προσαρμόσει την ζωή τους σύμφωνα με τον στόχο τους χωρίς να αφήνουν περιθώρια να τους αγγίξει κάτι άλλο. Κάτι άλλο σαν τον Χριστό, κάτι σαν την πνευματική καλλιέργεια που προσφέρει η εκκλησία μας.
Οι νέοι νιώθουν να αδικούνται από τους γονείς όταν δεν ικανοποιούνται τα αιτήματά τους και είναι πολλά τα παραδείγματα που το επιβεβαιώνουν αυτό.
Η Γερόντισσα Γαβριηλία έλεγε ότι το ελλατώματα των νέων ανθρώπων είναι τα πολλά λόγια. Οι νέοι έχουν αυτή την αδυναμία το να μιλούν πολύ και να σωπαίνουν λίγο. Να μιλούν και να μην πράττουν ή ακόμη να μιλούν και να μην σκέπτονται. Μιλάμε για αυτή την ηλικία των 15-25 χρονών που η δύναμη της νεότητος είναι τόσο υπεράνθρωπη που καταναλώνεται σε λάθος επιλογές.
Θύματα αυτής της ταχύτητας και δύναμης πολλές φορές οι γονείς. Οι γονείς μοιάζουν στον Χριστό διότι θεμελιώνουν την Αγάπη τους πάνω στην θυσία για τα παιδιά τους, όπως ακριβώς ο Κύριος, θεμελίωσε την πίστη επάνω στην θυσία Του για την Αγάπη Του προς τον άνθρωπο.
Αν δεν γνωρίσεις τον Χριστό δεν θα μπορέσεις να κατανοήσεις απόλυτα τους γονείς, δεν θα μπορέσεις να δικαιολογήσεις την στάση τους και τα λόγια τους. Αν δεν κατανοήσεις την Αγάπη Του, αν δεν ζήσεις πνευματικά την θυσία Του, αν δεν αντιληφθείς τους λόγους Του, πως θα συγκρίνεις άραγε τους λόγους και τις πράξεις των γονέων σου.
Διότι όπως και να το κάνουμε για να μεγαλώσει ένας άνθρωπος πρέπει να θυσιάσει την ζωή του κάποιος άλλος. Θυσιάζει τις επιθυμίες του για μια άλλη ζωή. Ο μοναχός θυσιάζει τις επιθυμίες για την ζωή του μαζί με τον Χριστό. Ο Θεός θυσίασε τις επιθυμίες του για τον άνθρωπο στέλνοντας τον Υιό Του τον οποίο τον θυσίασε επίσης για να ζήσει ο άνθρωπος αιώνια.
Αυτό αναδεικνύει Αγάπη.
Ας σκεφτούμε πριν μιλήσουμε οι νέοι στους γονείς μας, τι θυσία κρύβεται πίσω από την αγάπη τους, δεν είναι προνόμιο να ξέρεις να απαντάς σε όλα αλλά να ξέρεις πού και πώς πρέπει να σωπαίνεις.
Αυτή είναι η αδυναμία των νέων και δεν φταίνε αυτοί αλλά η ελαστικότητα της αγάπης των γονέων. Αδύναμος ο γονέας να πει όχι, αδύναμος και ο νέος να δεχθεί το όχι.
Ξέρεις κάτι;
Πάρε την αδυναμία σου και πρόσφερέ την στον Χριστό και Αυτός θα σου επιστρέψει την δύναμή Του.
Σκέψου τι υπάρχει πίσω από αυτό που βλέπεις, άλλωστε ότι λάμπει δεν είναι χρυσός, αλλά τα διαμάντια βγαίνουν από την λάσπη. Αν υπάρχει Αγάπη υπάρχει και θυσία.
Αυτός είναι ο θεμέλιος λίθος της πίστης και της οικογένειας.
- Ο Ανάξιος. -