Η συμμετοχή των πιστών στην Θεία Κοινωνία κρύβει πολλά λάθη και πολλές παρατυπίες που δυστυχώς δεν τις αντιλαμβανόμαστε
Πολλοί χριστιανοί δεν γνωρίζουν πως πρέπει να προσέλθουν για να μεταλάβουν. Γι’ αυτό και αμαρτάνουν προσερχόμενοι με αταξία, ασέβεια και αναισθησία.
Όλ’ αυτά δείχνουν ότι δεν έχουν επίγνωση του τι πηγαίνουν να κάνουν εκείνη τη στιγμή. Γι’ αυτό και παραθέτουμε μερικές πρακτικές οδηγίες για να βοηθήσουμε στη συνειδητή συμμετοχή στο μεγάλο αυτό μυστήριο.
Βασική προϋπόθεση για την Θεία Κοινωνία είναι η εξομολόγηση, η νηστεία και η ευχή του Πνευματικού μας να προσέλθουμε στην Θεία Κοινωνία. Σε αυτό πρέπει να αρχίζουμε να μαθαίνουμε και τα παιδιά μας ιδιαίτερα αυτά που η ηλικία τους είναι τέτοια ώστε να αντιλαμβάνονται το νόημα και την σπουδαιότητα του Μυστηρίου.
Για να κοινωνήσει κανείς θα πρέπει από το βράδυ να διαβάσει την Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως και από νωρίς το πρωί να βρίσκεται και να συμμετέχει στη Θεία Λειτουργία. Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνουμε στο τέλος, ή όπως κάνουν μερικοί την Μ. Πέμπτη ή το Μ. Σάββατο που πηγαίνουν στην Εκκλησία για να μεταλάβουν, χωρίς να συμμετάσχουν καθόλου στη Θεία Λειτουργία. Αυτό συμβαίνει ακόμα και τις Κυριακές ή σε μεγάλες εορτές.
Η Θεία Λειτουργία είναι μία σταδιακή ανάβαση στο Υπερώο του μυστικού δείπνου. Καμμία φράση, καμμία λέξη δεν είναι περιττή στη Θεία Λειτουργία. Και ο πιστός έχει την ευκαιρία να συμμετάσχει στην προσευχή της εκκλησίας, να συναισθανθεί το μεγάλο μυστήριο, να νοιώσει ότι ανήκει στην οικογένεια του Θεού, στη «θεία κοινωνία», να προσευχηθεί θερμά στον Θεό να τον αξιώσει να μεταλάβει των αγιασμάτων, χωρίς να ζημιωθεί εξ αιτίας της αναξιότητός του.
Την ώρα της Θείας Κοινωνίας μπαίνει ο κάθε πιστός στη σειρά του, χωρίς να σπρώχνεται ή να βιάζεται, με ευλάβεια, χωρίς φωνές, διεκδικήσεις προτεραιότητος, διαγκωνισμούς και ύβρεις. Σε τίποτε δεν μας ωφελεί το να προσερχόμεθα για την Μετάληψη, ανταλλάσοντες πικρές λέξεις με τους αδελφούς μας, επειδή θέλουμε εμείς ή αυτοί να φθάσουμε πρώτοι στο Άγ. Ποτήριο. Αντί να φιλονικούμε, οφείλουμε, καθώς πλησιάζουμε στο Άγ. Ποτήριο, να προσευχόμαστε να μας αξιώσει ο Θεός της τιμής να κοινωνήσουμε το σώμα και το αίμα Του. Καλό είναι να προσφέρουμε προτεραιότητα στις μητέρες με μωρά στην αγκαλιά, στά παιδιά, στους γέροντες και στους ανάπηρους.
Υποσημείωση δίνουμε την προτεραιότητα στα παιδιά όχι γιατί φοβόμαστε μην μεταδώσει κάτι κάποιους από τους γέροντες αλλά γιατί τα παιδιά δεν έχουν την υπομονή να περιμένουν και έτσι μπορεί φθάνοντας στο Ποτήριο να μην θέλουν. Αξίζει να σημειώσουμε για τις νέες μαμάδες ότι θα πρέπει να προετοιμάζουνε τον εαυτό τους να κοινωνούν αυτές πρώτα ώστε τα πολύ μικρά παιδιά να το βλέπουν και να νιώθουν ασφάλεια ώστε να το πραγματοποιούν και αυτά χωρίς φόβο, αυτό ισχύει και για τους πατέρες των μικρών παιδιών.
Φθάνοντας μπροστά στον ιερέα κάνουμε τον σταυρό μας και παίρνουμε με προσοχή από το χέρι του προηγούμενου πιστού που κοινώνησε, το μάκτρο, δηλαδή το κόκκινο πανί, το οποίο τοποθετούμε απλωμένο με τα δύο μας χέρια στο πηγούνι μας. Έτσι προφυλάσσουμε τη θ. κοινωνία από ενδεχόμενη πτώση κάποιου «μαργαρίτη» κάτω, πράγμα που αν συμβεί είναι μεγάλη αμαρτία. (μαργαρίτης ονομάζεται και το απειροελάχιστο τμήμα του Αγ. Άρτου, που είναι Σώμα Χριστού). Προσοχή! Την ώρα αυτή δεν κάνουμε μετάνοιες, ούτε προσκυνούμε το Άγ. Ποτήριο, ούτε το χέρι του ιερέα, για να μην συμβεί κάποιο ατύχημα.
Αμέσως λέμε το μικρό μας όνομα, όχι το υποκοριστικό, για να το ακούσει ο ιερέας, ώστε να το μνημονεύσει όταν θα μας κοινωνεί. Αυτό και μόνο αυτό. Ούτε καλημέρα, ούτε Πάτερ τι κάνεις, ούτε αλλά διάφορα που μας έρχονται στο μυαλό εκείνη την στιγμή. Σιωπηλά και ταπεινά.
Ανοίγουμε το στόμα μας καλά και περιμένουμε τον ιερέα να μας μεταδώσει με τη λαβίδα (δηλαδή το κουταλάκι) το σώμα και το αίμα του Χριστού. Και τότε κλείνουμε το στόμα μας. Μερικοί δεν ανοίγουν καλά το στόμα τους ή το κλείνουν πριν η λαβίδα μπει μέσα, με κίνδυνο να υπάρξει ζημιά. Ο ιερέας μόλις ο πιστός κλείσει το στόμα του, τραβά έξω τη λαβίδα και ο πιστός καταπίνει τη θ. κοινωνία.
Αμέσως μετά, με το μάκτρο σκουπιζόμαστε στο στόμα και το ξαναδίνουμε στον ιερέα ή στον επόμενο χριστιανό. Δεν το αφήνουμε να κρεμαστεί κάτω. Αν έχει στάξει κάτι επάνω στο μάκτρο, ο ιερέας θα το καθαρίσει.
Κάνουμε το σημείο του σταυρού και απερχόμαστε. Δεν μιλάμε εκείνη την ώρα, για να μην πεταχτεί κάποιος Μαργαρίτης από το στόμα μας. Υπάρχει η συνήθεια κάποιων να λένε ευχαριστώ κάτι που εκείνη την στιγμή έχοντας το Σώμα και το Αίμα του Χριστού στο στόμα μας δεν πρέπει να το πούμε αλλά ούτε είναι και σωστό. Φεύγοντας από την Θεία Κοινωνία θα πάρουμε το αντίδωρο που θα βρίσκεται εκεί δίπλα μας ώστε τρώγοντάς το να σπογγίσουμε το στόμα μας από κάθε Μαργαρίτη για να μην συμβεί κάποιο ατύχημα. Δεν μιλούμε, δεν φιλούμε εικόνες μετά την Θεία Κοινωνία γιατί υπάρχει πιθανότητα να φύγει κάποιο υπόλειμμα της Θείας Κοινωνίας.
Δεν βιαζόμαστε να αποχωρήσουμε από τη Θεία Λειτουργία. Περιμένουμε μέχρι την Απόλυση. Παίρνουμε το αντίδωρο από τα χέρια του Ιερέα και το ασπαζόμαστε διότι έχουμε ήδη σπογγίσει το στόμα μας με το προηγούμενο αντίδωρο και πλέον έχει περάσει κάποια ώρα ώστε να έχει γίνει η κατάποση της Θείας Κοινωνίας, ασπαζόμαστε το χέρι γιατί αυτά τα χέρια κράτησαν Αυτόν που κρατάει τα σύμπαντα, τον ίδιο τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό. Βεβαίως το αντίδωρο το παίρνουμε ως εκ περισσού αλλά η ευλογία ποτέ δεν είναι αρκετή για ένα πιστό οπότε ερχόμενοι να λάβουμε την ευλογία του Ιερέα και το αντίδωρο καλό θα ήταν αυτοί που κοινωνούν να έρχονται τελευταίοι ώστε να μην στερήσουν αυτή την ευλογία του αντιδώρου από αυτούς που δεν κοινωνήσανε.
Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι το αντίδωρο (όπως και ο άρτος από την αρτοκλασία), δεν είναι τίποτα άλλο παρά ευλογημένο ψωμί, μία μικρή ευλογία για όσους δεν κοινώνησαν. Δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα με τη θ. κοινωνία. Το σημειώνουμε αυτό, γιατί πολλοί χριστιανοί, αδιαφορούν για τη συμμετοχή τους στην θεία ευχαριστία, αλλά με αδικαιολόγητο ζήλο περιμένουν να πάρουν το αντίδωρο νομίζοντας ότι αποκαθιστά την Θεία Κοινωνία πράγμα που δεν είναι σωστό να περνά από το μυαλό μας.
Τέλος, όπως και πριν, έτσι και μετά τη Θεία Μετάληψη, θα πρέπει να διαβάσουμε το υπόλοιπο μέρος της ακολουθίας της Θείας Μεταλήψεως, δηλαδή την «Ευχαριστία μετά την Θεία Μετάληψιν». Σε πολλές εκκλησίες την διαβάζει ο ιεροψάλτης. Αν δεν την ακούσουμε στο ναό, καλό θα είναι να την διαβάσουμε στο σπίτι μας. Αν δεν την έχουμε θα ρωτήσουμε τον Ιερέα της Ενορίας μας να μας πει από πού θα την προμηθευτούμε.
Ευγνωμονούμε κι ευχαριστούμε τον Θεό γι’ αυτή τη μεγάλη δωρεά Του.
Το παρόν κείμενο εμπλουτίστηκε με κάποιες λεπτομέρειες αλλά το κυρίως έχει:
Πηγή: vima orthodoxias