Λέει ο θυμόσοφος λαός μας.
Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
Έχουμε βαλθεί οι Έλληνες τέτοιες εύστοχες ρήσεις να τείνουμε να τις επιβεβαιώσουμε άλλοτε άθελά μας και άλλοτε με τραγελαφικές παραδόσεις τις οποίες κρατούμε ως κληρονομιά από τους παλαιότερους μη έχοντας ψάξει αν στέκουν στην Ορθοδοξία.
Αντλούμε την δυνατότητα να γράψουμε κάποια πράγματα μέσα από την ημέρα μνήμης των κεκοιμημένων το γνωστό Ψυχοσάββατο που πέρασε στο Σαββατοκύριακο που αφήσαμε πίσω μας.
Ψυχοσάββατο για την ορθοδοξία σημαίνει η ημέρα που έχει ορίσει η εκκλησία ώστε να τελούμε μνημόσυνα στους κεκοιμημένους αδελφούς μας που έχουν φύγει από την ζωή στο βάθος των αιώνων, συμπληρωματικά και ιδιαίτερα στους ανθρώπους που χάθηκαν και δεν βρέθηκαν ώστε να ενταφιασθούν ή έχουν ξεχασθεί από το πέρασμα των αιώνων και τα ονόματά τους δεν υπάρχουν ώστε να μνημονεύονται ή πάλι γι'αυτούς που ήταν μόνοι στην ζωή ή άποροι και κανείς δεν έμεινε πίσω ώστε να προσεύχεται υπέρ αναπαύσεως της ψυχής τους.
Η δική μας υποχρέωση ως εκκλησία και ως άνθρωποι που ζούμε είναι να τους θυμόμαστε στις προσευχές μας, να ζητούμε με παράκληση το Έλεος Του Θεού να συγχωρήσει τις αμαρτίες των και να τελούμε με προσοχή και κατάνυξη τα προαπαιτούμενα των Αγίων Πατέρων για τις ψυχές των κεκοιμημένων.
Ποιά είναι αυτά; Ο ενταφιασμός σύμφωνα με την ορθόδοξη πίστη, Η τέλεση Θείας Λειτουργίας υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων,τα μνημόσυνα δηλαδή, τρισάγιο στο μνήμα των κεκοιμημένων ή στο οστεοφυλάκιο που βρίσκονται τα λείψανα τους, η κατ' οίκον προσευχή μας να μνημονεύει τα ονόματά τους, το αγαθό έργο της ελεημοσύνης για ανάπαυση της ψυχής και το πιο σημαντικό να κρατούμε με αγάπη στην ψυχή μας αυτά τα οποία μας πρόσφεραν οι άνθρωποι που φύγανε μέσα από την αγάπη τους στο πρόσωπο μας.
Όλα αυτά τα τηρούμε, τα πράττουμε με αγάπη, με ταπείνωση, με κατάνυξη, με σεβασμό στην ορθόδοξη πίστη μας και με φόβο Θεού διότι πλέον η ψυχή των κεκοιμημένων συνδιαλέγεται με τα του Θεού και όχι με τα των ανθρώπων και έχει σημασία αυτό που λέμε διότι σήμερα πάνω στις ορθόδοξες παραδόσεις μας έχουν κολλήσει και άλλα παράδοξα κατάλοιπα που τα θεωρούμε ως ευσέβεια προς την ψυχή αλλά έχουν πιο πολύ την κοσμική προβολή παρά την ορθόδοξη μυστηριακή ζωή.
Όλα εντός της εκκλησίας έχουν δύο σημεία, τον συμβολισμό και την ομολογία της αλήθειας της πίστεώς μας. Ο Σταυρός συμβολίζει τον Σταυρικό Θάνατο του Κυρίου αλλά και την ομολογία της πίστεώς μας, την Χάρη, τον αγιασμό και την ευλογία τα οποία τα ζούμε αληθινά εντός της εκκλησίας.
Έτσι και την ημέρα του Ψυχοσάββατου πρέπει όπως έχουμε ξαναγράψει στην ιστοσελίδα μας, να προετοιμάσουμε τον εαυτό μας με νηστεία, με εξομολόγηση και συμμετοχή στην Θεία Κοινωνία, να προετοιμάσουμε τα κόλλυβα με προσευχή όπως και τα πρόσφορα μας, να προσφέρουμε ένα λαδάκι στην εκκλησία που συμβολίζει το Έλεος Του Θεού και να προσέλθουμε στον εκκλησιασμό μας με μοναδικό σκοπό την κοινή προσευχή για την ανάπαυση των ψυχών. Στο τέλος ή και πρίν αλλά και σε όποιο χρονικό διάστημα της ζωής, μας δοθεί η δυνατότητα μπορούμε να προβούμε στην πράξη της ελεημοσύνης σε ανθρώπους που έχουν την ανάγκη βοήθειας.
Εν συντομία και με απλότητα αυτά είναι τα βασικά σημεία που πρέπει να στεκόμαστε και να τα πράττουμε σε αυτές τις πνευματικές ευκαιρίες για ανάπαυση των ψυχών... Από αυτό το σημείο ξεκινά η υπερβολή της εκοσμίκευσης, της λανθασμένης κρίσης ανάμεσα στην Ορθοδοξία και στην παράδοση δύο έννοιες που αλληλουποστηρίζονται, που έχουν δεσμό αιώνων, που η μία χαρακτηρίζει την άλλη και το αντίστροφο αλλά αυτός ο υγιής δεσμός νοθεύεται από τον ανθρώπινο παράγοντα με διάφορα παράδοξα.
Εν έτη 2020 σε πολλές περιπτώσεις που τα συναντάμε εντός της εκκλησίας τέτοιες μέρες υπάρχουν κυρίες ως επί το πλείστον διότι έχει αναχθεί σε γυναικεία υπόθεση το Ψυχοσάββατο λες και τους άνδρες δεν τους έχει γεννήσει μάνα ή πατέρας, υπάρχουν λοιπόν κυρίες οι οποίες θα πάνε να αγοράσουν το πρόσφορο από τον φούρνο ή στην καλύτερη των περιπτώσεων θα βάλουν κάποια άλλη κυρία που γνωρίζει να τους ετοιμάσει ένα, θα ετοιμάσουν ένα ωραίο πιάτο από το ζαχαροπλαστείο ή τον φούρνο πάλι, θα γεμίσουν ένα πανέρι με κρουασανάκια (το αγαπημένο των τελευταίων ετών), κουλουράκια, αμυγδαλωτά, σοκολατίτσες και διάφορα άλλα γλυκίσματα, θα έρθουν στην εκκλησία για πρώτη φορά νωρίς για να προλάβουν μέρος στο τραπέζι που τοποθετείται εντός του Ναού ειδικά για αυτή την ημέρα και επίσης θα φέρει το δικό της κηροπήγιο με την δική της λαμπάδα αγνοώντας την προετοιμασία που υπάρχει από τον Ιερό Ναό και θα το τοποθετήσει δίπλα στο πιάτο με τα κόλλυβα και πιο δίπλα την ωραία κανίστρα με το κοφτό σεμεδάκι που έχει τα γλυκίσματα, αδιαφορώντας αν πρέπει να είναι εκεί αυτή η κανίστρα ή αν στερεί τον χώρο από κάποιον άλλο... Αποτέλεσμα γεμίζουν τα τραπέζια με 10 πιατάκια,10 μεγάλες κανίστρες και 10 κηροπήγια, με τα υπόλοιπα πιάτα και συναφή να γεμίζουν τα σκαλοπάτια έμπροσθεν του Ιερού Τέμπλου και το δάπεδο της εκκλησίας. Βέβαια το σημαντικό είναι ότι στην Θεία Κοινωνία από τις πολλές κυρίες που βρίσκονται στους Ναούς έρχονται να κοινωνήσουν τα μικρά παιδιά ή οι γερόντισσες ηλικιακά.
Ακολουθεί μετά ο κακός χαμός που γίνεται κατά την απόλυση, όπου γίνεται το μοίρασμα, ξεκινά το σπρώξιμο ανάμεσα στα τραπέζια να πάρουν τα πιάτα και τις κανίστρες, οι στιχομυθίες του τύπου θα πάρεις λίγο από το δικό μου ή μοιράζοντας το κρουασανάκι λένε ότι είναι ευλογημένο και πρέπει να το πάρεις και το σταράκι που είναι αυτό που μόνο έχει ευλογηθεί γεμίζει το δάπεδο της εκκλησίας μέχρι την εξώπορτα του προαυλίου.
Ειδικά για το ατυχές γεγονός ότι τα κόλλυβα χύνονται κατά γης είναι όχι γιατί μοιράζονται όλες μεταξύ τους τα κόλλυβα αλλά μεταξύ γνωστών και γίνεται γρήγορα και κρυφά ώστε μην έρθει κάποια και τους προτείνει να τους δώσει σιτάρι και είναι από αυτές που τις θεωρούν ανοικοκύρευτες ή "βρώμικες", με αποτέλεσμα να γίνεται αυτό που αναφέρουμε.
Ακούγονται κυνικά όλα αυτά αλλά μήπως και η ζωή μας δεν έχει καταντήσει κυνική, πολλές φορές άδεια μόνο με το περιτύλιγμα χωρίς ουσία, μήπως υπερβάλλουμε για να καλύψουμε το άδειο περιεχόμενο της μυστηριακής ζωής μας;;
Πιστεύουμε εις ένα Θεόν χωρίς να έχουμε τον Θεό στην σωστή θέση της ψυχή μας, όχι τουλάχιστον στον βαθμό που αξίζει η παρουσία Του Θεού στην ψυχή μας.. Κατακυρίευσε την ψυχή μας η εικόνα του κόσμου και όχι η εικόνα του Θεού, βγαίνουν στην επιφάνεια τα θέλω και τα πρέπει της κοσμικής ζωής και κρύβουν την απλότητα της πίστης, μετράει η εικόνα από την ουσία.
Όσες φορές και αν το επισημάνουμε πιο πολύ κακοί θα γινόμαστε στα αυτιά των ανθρώπων παρά θα αντιλαμβάνονται ότι ομολογούμε μια αλήθεια που ξεχάστηκε.
Έχει γίνει πλέον για πολλούς λόγους που δεν φταίνε μόνο οι απλοί πιστοί, ούτε μόνο οι Ιερείς που δέχονται την υπάρχουσα κατάσταση, αλλά η ίδια η ζωή που την αφήνουμε να μας μεταλλάσσει σε ανθρώπους του τύπου και όχι της ουσίας. Έγινε πλέον αλλαγή από το γεμάτο μεγαλείο της απλότητας, στο κενό κοσμικό δοχείο της υπερβολής και έχει γίνει σαν το χούι τόσο συνηθισμένο που δεν το καταλαβαίνουμε.
Η ψυχή του κεκοιμημένου θέλει την δική μας βοήθεια στους όρους και στους νομούς του Θεού και όχι του κόσμου. Ανάπαυση στην ψυχή του κεκοιμημένου σημαίνει, υπακοή στο θέλημα Του Θεού και όχι των συγγενών ή των γειτόνων ή της γνώμης της Ενορίας. Δοξάζεις τον Θεό αναπαύεται η ψυχή, ευχαριστείς τον Θεό αγαλλιάζει η ψυχή, κάνοντας αυτά που ο ίδιος ο Χριστός μας είπε, με έντυσες, με φρόντισες, μου έδωσες τροφή, με επισκέφθηκες, ενδιαφέρθηκες για τον αδελφό μου είναι σαν να το έκανες σε εμένα. Τόσο απλά, τόσο όμορφα και αγνά.
Όταν μπερδεύουμε τα κοσμικά με τα πνευματικά είναι σαν να αναμειγνύουμε το αλάτι με την ζάχαρη, δηλαδή, δεν ρίχνεις αλάτι στην ζάχαρη για να την κάνεις λιγότερο γλυκή αλλά όμως όταν κάτι είναι αλμυρό μπορείς να βάλεις λίγη ζάχαρη, λίγο Θεό και να ισορροπήσει η γεύση της ζωής.
Να βάλουμε ένα φρένο και ένα τέλος στην σύγχυση που επικρατεί στο πώς πρέπει να χειριζόμαστε την στάση μας υπέρ των κεκοιμημένων αδελφών, ένα τραπέζι σε 200 άτομα δεν σώζει την ψυχή, ένα ψωμί σε μια φτωχή οικογένεια μπορεί να συγκινήσει τον Δίκαιο Κριτή.
Να ασχοληθούμε με τα της ψυχής και το χούι να το κόψουμε διότι θα επιβεβαιωθεί αυτό που λέει ο λαός.
Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
;;;;;;;;;;
-. Ο Ανάξιος -