Χαίρετε εν Κυρίω, βρισκόμαστε στην αγιασμένη περίοδο του Τριωδίου και σιγά σιγά θα εισέλθουμε στην Μ. Τεσσαρακοστή σε μία ευλογημένη περίοδο νηστείας, μετανοίας, συγχώρεσης,σε μια περίοδο χαρμολύπης.
Κάποιες σκέψεις οι οποίες απλώνονται στο μυαλό μας αυτές τις ημέρες, της προετοιμασίας για την άσκηση του καθενός μας, για την πορεία που θα διανύσουμε δίπλα στον Κύριο μας, δίπλα στην Παναγία μας, δίπλα στην Αγία Εκκλησία της ευλογημένης μας Ελλάδας.
Σίγουρα το να εξηγήσουμε αν πρέπει ή χρειάζεται να συμμετέχουμε στον δρόμο αυτό ίσως είναι εγωιστικό.
Αυτό που πρέπει να αναλογιστούμε είναι, γιατί δεν έχουμε την ανάγκη εσωτερικά να ζήσουμε αυτό το πνευματικό μεγαλείο; Εγώ. Ο Βαπτισμένος Έλληνας Χριστιανός. Εγώ που έχω ξεκινήσει με τόση χαρά την πορεία μου μέσα από την Εκκλησία με την βάπτιση μου,με την ιεροδιακονία μου,με την κατήχηση μου στα εκκλησιαστικά κατηχητικά, με την ιστορία την θρησκευτική, που απλώνεται σε όλη την Ελλάδα,με την συμμετοχή μου στην Θεία Κοινωνία,με την ευλογία του επί τόπου μας Δεσπότου και Ιερέως,με τον γάμο μου,με τον επιμνημόσυνο χαιρετισμό μου σε αγαπημένα πρόσωπα, με τον έστω και πολλές φορές εθιμοτυπικό εκκλησιασμό μου.
Εγώ ο Χριστιανός που έχω μπολιαστει με τον Χριστό από την παιδική ηλικία τώρα όλα αυτά μου φαίνονται κενά, χωρίς νόημα,σαν θεατρικό έργο που μερικές φορές συμμετέχω ως κομπάρσος και μάλιστα με αποτέλεσμα αυτό να με αποξενώνει περισσότερο.
Γιατί η ζωή μου έπαψε να έχει ανάγκη να πάρει και να δώσει στον Χριστό;
Ίσως είναι και η σύγχρονη άποψη ότι όλα αυτά είναι γερασμένα, παλαιολιθικά,ακαταλαβιστικα με σχέδιο να με υποτάξουν σε ένα τρόπο ζωής που εξυπηρετεί τους διοικούντες της εκκλησίας.
Όμως μήπως αυτό συμβαίνει μόνο στην ενασχόληση του εαυτού μας με τα πνευματικά;
Σίγουρα όχι.
Το ίδιο πράττω και στο σχολείο που με τοση χαρά εισήλθα, ξαφνικά άλλαξε, πάλι θέλοντας να αποδείξω ότι αυτό που μου προσφέρουν στην παιδεία είναι λίγο, εναντιώνομαι και χαράζω δική μου πορεία και άποψη για όλα. Προσπαθώ να επιβληθεί η παρουσία μου στην παρέα μου,στους συμμαθητές μου πολλές φορές όχι με την αγάπη αλλά με επιτακτικό τρόπο.
Το ίδιο συμβαίνει και στο σπίτι μου, στον χώρο που έζησα τα ωραία παιδικά μου χρόνια, πάλι θεωρώ ότι με πιέζουν άσχετα αν μερικές φορές καταλαβαίνω ότι είναι για το καλό μου. Θεωρώ τους γονείς μου παλαιά μυαλά τα οποία με κρατούν πίσω από την εποχή μου. Νιώθω ότι φοβούνται και δεν μου έχουν εμπιστοσύνη στις προκλήσεις και τους πειρασμούς της ζωής, αν και εγώ βέβαια κρυφά προσπαθώ να κάνω ότι μου αρέσει και μου προσφέρει την χαρά της διασκέδασης με ότι αυτό συνεπάγεται.
Το ίδιο και στον εργασιακό μου χώρο, όπου κουράστηκα για να το καταφέρω, πάλι νιώθω ότι όλα και όλοι βάλλουν απέναντι μου για να με τραβήξουν πίσω για να μην εξελίσσομαι.
Στον γάμο μου,που όλα ξεκίνησαν με το ισχυρότερο συναίσθημα της Αγάπης, πάλι όλα άλλαξαν ήρθε η ρουτίνα,η κούραση της επανάληψης,το άγχος των εξόδων και των διαφόρων υποχρεώσεων,η ανάγκη να ζω για τους άλλους και όχι για μένα, μια φυλακή,αλλά βρήκα τον τρόπο και ζω μια ζωή και για μένα εκτός γάμου, κρυφή,με τους φίλους μου και τους υπαρκτούς αλλά και του διαδικτύου.
Στην κοινωνία μου πάλι ενώ όλα ξεκίνησαν με την χαρά της παρέας και της συναναστροφής κατέληξα να εντάσσομαι σε ομάδες, πολιτικά πιστεύω,την περιθωριοποίηση ανθρώπων που δεν μου ταιριάζουν. Στην υπερκατανάλωση για να επιδείξω την άνεση του βίου μου αλλά και την σύγχρονη νοημοσύνη μου.
Νομίζουμε ότι εν τέλει ζούμε την ζωή που εμείς επιλέξαμε αλλά κάποιοι άλλοι μας αλλάζουν συνεχώς τα σχέδια και προσθέτουν εμπόδια. Ζούμε την ζωή των άλλων και προσπαθούμε να ισχυροποιήσουμε το εγώ για να ισορροπήσουμε.
Το αποτέλεσμα είναι ότι πάντοτε είμαι εγώ και ο εαυτός μου. Απόλυτη μοναξιά. Απόλυτο κενό. Απλά ρουτίνα. Όλα γίνονται μηχανικά. Χωρίς νόημα πολλές φορές. Εφήμερες χαρές. Υποταγμένος στον ρυθμό της ζωής. Κομπάρσος στην δική μου ταινία.
Αναρωτιέμαι και βλέπω ότι αυτό που θεωρώ οτι με διώχνει από την πνευματική μου ζωή είναι αυτό που εγώ ζω στην ζωή μου.
Με μία διαφορά ότι ο Χριστός είναι πάντοτε εκεί και με περιμένει ενώ εγώ στην ζωή μου δεν επεμβαίνω,δεν αλλάζω,δεν αγαπώ,δεν συγχωρώ,δεν ζω,δεν υπάρχω.
Άραγε, μήπως αυτό το έχω ανάγκη. Έχω ανάγκη να αγαπώ τον Χριστό όπως αυτός με αγαπά και μέσα από εκεί θα αγαπήσω τον εαυτό μου και ότι με έχει δημιουργήσει και οτι έχω δημιουργήσει;
Στην ουσία στην ζωή μου έχω ξεχάσει πως αγαπούν και πως είναι να σε αγαπούν.
Μόνο εκείνος μου το δείχνει καθημερινά χωρίς αντάλλαγμα πέρα της αγάπης μου.
Έχουμε ανάγκη τον Χριστό να μας αγαπά, τότε όλα αποκτούν νόημα, γαλήνη, χαρά και ουσία.
Για να ζήσουμε με τους ανθρώπους πρέπει να ζήσουμε με τον Χριστό μέσα από την πνευματική ευκαιρία που έρχεται,αν το επιλέξω θα αρχίσω να κινώ τα νήματα της ζωής,να επαναφέρω τα νοήματα που χάθηκαν,να εκτιμώ τα λίγα και όχι τα πολλά, να αγαπώ και να με αγαπούν,να προσφέρω χωρίς αντάλλαγμα,να χαίρομαι από την χαρά των άλλων.
Εν κατακλείδι αυτή η περίοδος και η ευκαρια συνάντησης μαζί Του που έρχεται ξέρεις τι είναι;
Πάλι μια ακόμα ευκαιρία να ζήσω.
- Ο Ανάξιος. -